संगम

सधैं सँगै हिंड्नेहरु, साथी हुन्नन साथी मिठो वचन बोल्ने सबै,जाती हुन्नन साथी बगैचामा अनगिन्ती, फुलहरु फुल्छन सबै फुल्ने फुलहरु, पाती हुन्नन साथी जीवन माथि एक्कासी, ग्रहण लागेपछी अन्धकार मात्र सधैं, राती हुन्नन साथी चारैतिर अन्यायको, कालो वादल छायपछी न्याय खोज्ने हातहरु, माथि हुन्नन साथी आफ्नो लागि मात्र वाच्ने, चलन भएपछी दु:ख पर्दा साथ दिने, छाती हुन्नन साथी

सानैमा सिकाइ दियौ नभै हुन्न आजभोलि किसको मात्र कुरा गर्छौ त्यसले छुन्न आजभोली यताउता सलबलाउने यो चन्चले मनलाई खोजी राछु भोटे ताल्चा लगाइ थुन्न आजभोली करकापमा हिजो सम्म एक गिलास बलै जान्थ्यो सिकेको छु भट्टी छिरी पिउन टुन्न आजभोली पालै पालो हत्या भयो दिदी भहिनी दाजु भाईको चोट सहने बानी पर्‍यो अह रुन्न आजभोली मिठो भाषण गर्छन् सबै कसको विश्वाश गर्ने सार्है कठीन भयो हजुर नेता चुन्न आजभोली

तिम्रो आफ्नै बिश्लेषणहरु होलान, विवेक सम्मत निर्णय गर्ने चेतना पनि छ होला, अनी तिमीसँग पनि विगत, वर्तमान र भबिश्य होला मेरो जस्तै होइन? तिमीले भनेजस्तै जीवन न हारजित हुने खेल हो , न परिक्षा लिएर छुट्टाउने पास फेल नै हो जीवन त आत्मियता को संगम हो जहाँ संसार जित्न सकिन्छ, संसार बिर्सन सकिन्छ। होला तिम्रा आफ्नै निर्ष्कषहरु' मैले हारे भन्ने' तर तिमीसँग एउटा प्रश्नगर्छु तिमीले हार्दा के, कती, कसरी र कस्ले जित्यो? मैले तिमीलाई आजसम्म बुझाउन सकिन र तिमीले पनि कहिलै मलाई बुझ्नै खोजिनौ,कमजोरी मेरै होला स्प्रष्ट रुपमा, सरल भाषामा मनका सबै कुरा तिमीलाई भन्न नसक्नु तर आज मसँग एउटा दुखेसो छ , मैले कहिलै नराम्रो भनेको छु तिमीलाई? केही नराम्रो गरेको छु? के मैले तिमीलाई अपनाउदिन भनेर कहिले भनेको थिए? तिमीलाई पनि थाहा थियो र छ पनि मेरो परिवार ले हाम्रो सम्बन्ध लाई स्विकार गर्दैन भनेर तर मैले यि वास्तविकता तिमीलाई भन्दा तिमी यसलाई मेरो कमजोरी भन्छौ भने मैले के गरु? तिमीले पनि त आफ्नो बाटो सजिलो बनाउन मेरो परिवारसँग प्रतिशोध नभै प्रेमको व्यवहाँर गर्न सक्थियौ र सक्छौ पनि तर किन तिमी यस्लाई अपमान

तिमीलाई के थाहा सानी,चोट यो मनको क्षणक्षणमा मुर्छा पार्ने, विस्फोट यो मनको किनार लाग्न पाएनन, मेरा मिठा सपनाले खरानी भो एक निमेष मै, अठोट यो मनको हिजो सम्म राम्रो भन्थ्यौ, आज नानाभाती के पायौ खै अनायसै, खोट यो मनको आँफैसँग दंग पर्थे, कस्तो युगल जोडी अन्धकार भित्र रहिछ, छनोट यो मनको मेरो नजिक नआउ, जाउ अब परपर बन्द भए तिमी खेल्ने, कोर्ट यो मनको

आततायी र अमानविय तरिकाले निहत्था पत्रकार,एक नारीको क्रुर हत्याको जती नै निन्दा गरे पनि कमै हुन्छ। यस्ता जङगली प्रब्रितीले सारा समाज माथि नाङगो हस्तक्षेप गरेको ठान्दछु। यस दु:खद घडीमा पत्रकार उमा सिंह को आत्माको चिर शान्तिको कामना साथै शोक शन्तव्द सम्पूर्ण परिवारजनहरुमा ईश्वरले धैर्य धारण गर्ने शक्ती प्रदान गरुन हार्दिक समवेदना ।

आपत पर्दा जीवनमा, हतास नठाने है काँडामाथी हिंड्नु पर्दा, खुट्टा नताने है जन्मी हुर्की बढेको, यही सस्कारले गर्दा चिढिएर बोल्न सक्छु, दु:ख नमाने है प्रश्नहरु गरौला, तिमीलाई बुझ्न भनी अबिश्वासी भनी मलाई, अर्को नछाने है मेरै कारण कहिलेकाही, अप्ठ्यरो परे पनि रिसाएर आँखा चिम्ली, तीर नहाने है भबितब्य पर्न गई, एक्लै छाडे भने कतै अधर्मी पापी भन्दै, तेलमा नझाने है

एकदिन जवानीको,मात सकिन्छ सानी मिठा सपना देखिरहने,रात सकिन्छ सानी केही कुरा मनमा लेउ, तिम्रो राम्रो भन्दा नसुने झै गरिरहे, बात सकिन्छ सानी सम्हाल है यताउता, चुलबुलाउने बानी नत्र हाम्रो मायाको, जात सकिन्छ सानी छलछामको बाहानामा, घमन्डी बन्यौ भने दु:ख पर्दा सुम्सुमाउने, हात सकिन्छ सानी सोच्नु भन्छन बेलैमा, पछुताउनु भन्दा शिशिर छाए जीवनमा, पात सकिन्छ सानी

बाडुल्की लाग्छ भन्थ्यौ तिमीलाई मेरो सम्झाइमा बिर्सीयौकी के हो कुनी थोरै दिनको बसाइमा न कुनै खबर आयो न त बाडुल्की नै लायो आशाहरु देखाएर निरास पारे जस्तो भयो के थाहा कुनी अर्कै मनले ठुलै आशा छर्योकित बाडुल्किको तरङगमा रङ नम्बर पो पर्‍योकित किन हुन्छौ सिरीयस हास्न सिक भन्दै मनभित्रको चाहानलाई पुर्ने खाडल खन्दै छोडि गयौ इच्छाहरुलाई काडे तारले बारी मलाई पार्यौ दोधरमा वारी जाउकी पारी न तिम्रो साम्झनाले अन्तै डेरा सर्योकित बाडुल्किको तरङगमा रङ नम्बर पो पर्‍योकित कहिलेसम्म रोइ बाच्ने पिरै पिर बोकी बुझेर नि नबुझेको जस्तो गर्या हो कि भनी हाल मनको कुरो किन पार्ने गाठो प्रेम पनि हुँदै हो नि जीवनको एउटा पाटो हिर्दयको कुन भित्र मेरो माया मर्योकित बाडुल्किको तरङगमा रङ नम्बर पो पर्‍योकित

साझ पर्न साथ एउटा ठुलो जमात हातमा फोहरको पोक बोकेर नजिकैको चोक, खोल, नदीतिर लाग्छ त्यस पोका भित्र सबथोक हुन्छ यनकी भान्सा बाट निस्कने फोहर देखी प्लास्टिक,कागज, काच सबै त्यही तपाईं हामीले मिल्काउने फोहरका पोकाले आज वाग्मती, बिष्णुमतीले बग्न बिर्सेंका छन त्यो नदी तथा चोकमा फोहर मिल्काएर हामीले वातवरण प्रदुषण गरिरहेक छौ भन्ने हामी कमैलाई थाहा छ। बिगत एक दशकदेखी काठमाडौं उपत्यकामा बढ्दै गएको अव्यवस्थित शहरीकरण, यहाँको सडकमा धुवाको मुस्लो फाल्दै हजारौंको सन्ख्यामा दिनहु दौडने पुरना थोत्रा सवारी साधनको चाप,दिनहु जस्तो हुने बिरोध पर्दर्शनले बिरोधको नाममा बाल्ने टाएर, अनाबश्यक रुपमा सवारी साधनले बजाउने हर्न आदिले दिन प्रतीदिन यहाँको बातावरण अत्यासलाग्दो बन्दै छ। वास्तबमै भन्दा काठमाडौंको सडकमा रुमालले मुख नछोपी हिंड्न नसक्ने अवस्था छ। आजकै औषतमा यहाँ पर्दुषण बढ्दै जाने हो भने केही बर्ष भित्र हामीले संघाइ, मेक्सिको सिटी जस्ता शहरलाई पनि पछी पार्ने छौ। फरक यती मात्र हो संघाइ औधोकिकरणले प्रदुषीत बनेको छ भने काठमाडौं तपाईं हाम्रो लपारबाहिले। यसो भनेर हाम्रो राजधानीमा सिमित औधोकिकरणले कती प्रभा

धेरै भयो मायालुको,चिठी आएन मनको सुख दु:ख साट्ने,मिती आएन फर्की चाडै आउछु भन्थे,अगालोमा बाध्न वाध्यताले फेरी भेट्ने,स्थिती आएन बद्लेक छन पलभरमा,धेरै कुरा यहाँ तिम्रो माया बदल्ने,निती आएन देखेको छु भिडहरु, प्रेमको नाटक गर्ने ममा भने किन यस्तो, रिती आएन अन्तै डेरा खोजेर,बसाइ स-यौ कि त? मेरो दिलमा बास बस्न,अतिथी आएन