बुझी नसक्नु को यो जिन्दगी

गहभरी आँशु टलपलाउदै जिन्दगिका गालाहरु लतपतिदै तप्प तप्प भुइमा खस्दै छ, यो साझ निलो आकाशको आगनमा हाँस्दै एक तमासले दौडिरहेको चन्द्रमालाई हेरेर जिन्दगि भरका सबै दु:ख एकसाथ भुलेर चन्चले बालक जस्तै बनी उफ्रन मन लागेको छ। धेरै दिन धेरै रात जिन्दगीको बिगत भित्र बगेर, कहीले एक्लै रोएर, कहीले एक्लै रमाएर बिताएका पलहरु, आफ्नै मन भित्र गुम्सिएर रहेका स्‍मृतिहरुलाई पाखा लगाएर एकैछिन भने पनि पागल जस्तै बनी हास्न मन लागेको छ। जीवनलाई सहि तरिकाले कहिल्यै अनुभुती नगरेको मान्छे म आज यसलाई आफैभित्र समाहित गरेर चेतनाले उचाल्न मन लागेको छ।

सप्ताहा अन्त्यको यी दिनहरु त्यसै पनि उराठिला लाग्छन मलाई त्यसमाथी चाडपर्ब पनि गासिएर बिदा लम्बिएको छ। ३ दिन भयो लगातार हावा हुरी चलिरहेको छ, घुम्न जाने पनि कहाँ यो बिदेशको बसाइ। न आफ्नो साधन न मोज मस्ती गरेर हिंड्न सक्ने औकात। भौतिक रुपमा आरामै भएपनि मनका सबै कसौडीहरु भने पिडाले टम्म भरिएका छन। अह! काम केही गरेको छैन तरपनी जिउ शिथिल छ,अनुहार धमिलो बनेको छ अरुले थाहा पाउलानकी भनेर बेला बेला सकी नसकी हासोको नाटक गरेकै छु । आफ्नै अन्तर आत्मासग गन्थन मन्थन गर्दै खुशी बेखुशी जे भएपनि आन्तरीक पिडामा अल्झिएको महिनौ भयो। जब एकान्तमा उनको मुहार आखाभरी भएर आउछ, उनिभित्र आशाको ठुलो भन्डार देख्छु अनी म प्रति सतिसाल जस्तै ठडिएको विश्वाशको दरो पर्खाल यही बिश्वासको परिणाम त होला अब त मैले बिर्सनु पर्छ उनीलाई भन्छु तर उनकै झझल्कोले तर्साइरहन्छ। अब कुनै सन्देशहरु लेख्दिन उनको नाममा भन्छु मेरा हातले मेरो मनको कमाण्ड मान्दैनन थाहै नपाई म धेरै शब्द उनको नाममा लेखिरहेको हुन्छु। कति पटक त अनेकौ बहाना बनाएर रिसाउने प्रयास पनि गरे, झर्केर बोले पनि तर मन न हो किन मान्थ्यो र फेरी शुरु हुन्छ फकाइ फुलाई।

कयौ अप्ठयारा, असजिला क्षणहरुसग सगै अगालो मारेर, कयौ रात म पिडाको सागरमा पौडिरहदा टोलाएर एकतमासले हेरिरहने त्यो मेरो कोठा आज मेरो प्रबेशलाई इन्कार गर्दै छ, आफ्नै हुँदा हुँदै पनि मेरा सम्पुर्ण साधनहरु मलाई बिरानो लागेको छ, मेरो आफ्नो परिचय मेरै कोठाको भित्तामा ठोकिएर बिलिन हुँदै छ यी सब देख्दा फेरी एकपटक निरास बनेर यहाँको सबै रितहरुलाई साधुबाद भनेर अर्कै गन्तब्यको तयारिमा जुटुकी जस्तो पनि लाग्छ।

उफ! समाज,इज्जत,पैसा यही भन्दा भन्दै आफ्ना सम्पुर्ण रहरहरुलाई सती पठाउनु पर्ने,गुनासै गुनासको पोको यो जिन्दगी यथार्थमा एक्लो रहेछ, जिवनको अन्तीम क्षणसम्म जो कोहीसग रहने भनेको उसको जिन्दगी मात्र हो, जीवनको हरेक समस्या प्रत्येक मानिसले एक्लै भोग्नु पर्दो रहेछ अनी दु:खमा एक्लै जिउनु पर्ने यो जिन्दगिमा किन उ मेरो, उनी मेरो भन्दै भ्रममा पर्ने? जिवनका हरेक सम्बन्धहरु सम्झौता मात्र हुन भने किन कसैको नाममा दुई थोपा आँशु बगाएर दुखी बन्ने? तर जिन्दगीको मजा नै बेग्लै जित्ने आसामा हरेक पल्ट हारिरहदा पनि जुधिरहन मन लाग्दो रहेछ जिन्दगिका सबै खेलहरुसग।

सुन्दर भबिश्यको आशमा बिदेशिने जो कोहीले हरेक क्षण हार्दो रहेछ तर बिडम्बना जतिनै निराशा बेहोर्नु परेपनी चटक्कै लात मारेर उडी जाने अर्को बिकल्प पनि त छैन। देशको अवस्थामा केही सुधार होला अनी आफ्नै माटोमा यी हात खुट्टा बजारेर खुशिको लामो सुस्केर हाल्दै रमाउला भन्ने आसाहरु पनि दिन प्रतिदिन चुडिदै छ। बास्तबमै बिदेशको जिन्दगी गरिखानु न मरिजानु को दोधारमा अडिकिरहदो रहेछ। कसको रहर होला आफ्नी प्रियसीको न्यानो आगालो छाडेर यो बिदेशी भुमिमा  कठ्याङ्रिदो रात, तातो हावाले भतभती सेकेको रात सम्झनीमै अनिदै पार लगाउन। सबैको एउटै बाध्याता छ सुन्दर भबिश्य जिउने आसामा बर्तमानसग गुनासो पाल्दै भएपनि निरन्तर अगाडी बढ्नु पर्ने तर खोइ कहाँ छ बर्तमान डामडोल बनाएर गरिएको यी सब समर्पण प्रति भबिश्यको सुनिश्चितता? बास्ताबमा जिन्दगी पिंडाको सागर रहेछ,अनिश्चित गन्तब्यको भुमरी रहेछ,आशु सगको सम्झौता रहेछ र भन्न मन लाग्छ यो जिन्दगी पनि  के  जिन्दगी?