फेसबूक म,उनी र बिचलित मन

रेडियोमा गीत बजिरहेको थियो आओर लाईफ इज अ नोवेल अफ लभ म भने घन्टौदेखी पुतली बत्तीमा होमिए जस्तै यो कम्प्युटर को स्क्रीन अगाडी झुम्मिरहेको छु अझ पुतली जस्तो पनि के भन्नु उसको त त्यो उज्यालो एक झुल्कालाई नजिकैबाट चुम्बन गरेर आफ्नो चेतनालाई उकास्दै उही प्रति समर्पित हुँदै आफ्नो इहलिला समाप्त गर्ने स्वार्थले त्यसको  वरिपरि घुमिरहन्छ होला तर मेरा भने न कुनै स्वार्थ छ, न कुनै चेतनाले यो मस्तिष्क उचाल्ने उधेश्य छ म बिना स्वार्थ,बिना उधेश्य पनि बिकल्प रहित यो बाटोमा हिडिरहेको छु।

हाइ मेरो profile मा कसैले सन्देश पठाउछ , हेल्लो मैले पनि सन्देश पठाइदिए। यो भर्चुवल वोर्ल्ड मा बिना चिनारी भनौ वा चिनारी लुकाएर कसैले सन्देश गर्दै छ जस्तो पनि लाग्यो सामान्य परिचय पश्चात उनले सोधिन तपाइलाई कुनै केटीले धोका दिए जस्तो छ? होईन- शायद यो उनको बाध्यता थियो होला धोका नै नभनी हालु। हामी बीच सन्देश साटासाट निरन्तर भयो यसबिच मैले जीवनको कुरा गरे उनले मृत्‍युको मैले आशा र बिश्वास को कुरा गरे उनले कायरता र घातको, मैले भबिश्य प्रति आशाबादी हुनुपर्छ भने, उनले भबिश्यलाई तिरस्कार गर्नुपर्छ भनिन , मैले प्रेमको कुरा गरे उनले प्राप्तीको, मैले सहमती र अनुभबको आधारमा हामी हिड्ने भबिश्य सम्मको बाटो बनाउन सकिन्छ भने उनले घुर्की लगाइन, दम्भका भाषाहरु बोलिन र बाटाहरुमा अबरोध सिर्जना गर्न खोजिन यही थियो मैले बुझेको केही क्षणमा उनी र म हुनुमा प्रीथकता।

करिब् १५ मिनेटको सन्देश साटासाट पछि जब मैले आइ दोन्ट हाएभ टाइम फोर यू भनेको थिए उनी साह्रै सेरिअस्लि कुरा गर्दै थीइन कतै मलाई गुमाइ हाल्नु पो पर्ने हो की जस्तो पिडा परेको भान हुन्थ्यो उनका सन्देशहरु बाट । मलाई पनि उनीसग कुरा गर्ने रहर नभएको त कहाँ हो र, न कुनै काममा ब्यस्थ हुनु पर्ने थियो न कतै घुम्न जाने योजना नै बनेको थियो तर बिना चिनजान वा चिनजान भएपनि लुकाइएको चिनारीसग के धेरै कुरा गर्नु भन्ने मनसायले मैले ती शब्द लेखेको थिए। केही मिनेट मै ८-१० वटा सन्देश निरन्तर मेरो च्याट बक्स मा भरिए म कुनै उत्तर नदीइ चुपचाप उनको सन्देशहरु पढिरहे उनका हरेक प्रश्नले मलाई तड्पाउथ्यो। मैले पनि सबै प्रश्नहरु नोट गरेर उनको जबाफ फर्काउने प्रयास गरे।

१)नेपालमा हुँदा बिदेश जान मरिहत्य गर्ने बिदेशमा गएपछिन नेपालको माया अती गरेको जस्तो देखाउने यो कस्तो चलन हो?- बिदेशमा हुदैमा नेपालको माया कम हुन्छ भन्ने होईन तर जो नेपालमै बसी धेरै बाध्यताहरु सग संघर्ष गरिरहेका छन् उहाँहरु सम्पुर्णप्रती मेरो सलाम, बिदेशमा त के छ र? न आफन्ता, न आफ्नोपन, न खुशी न सन्तुष्ठी यहाँ छ त पैसा त्यो पनि सस्तो मुल्यमा पसिनाका खोलाहरु बेचेर बास्तबमा भन्दा भौतिक शरीर यता मन भने नेपालमा हुन्छ लाखौं बिदेशिने नेपालीहरुको।

२) तपाईं किन बिदेशिनु भो?- थोरैको रहर होला तर लाखौं नेपालीको बाध्यता हो बिदेशिनु।

३) तपाईंको चाँही रहर की बाध्यता? - मेरो आफ्नो कुरा गर्दा धेरै रहर थोरै बाध्यता.......

करिब् १ घण्टा लामो कुराकानी पछि मैले उनिसग छुट्टिने अनुमती मागे उनीले पनि मिस यू भन्दै बिदाइ स्विक्रित गरिन फेरी भेट्ने बाचाका साथ। जिवनका यी अबिरल श्रिन्खलामा यस्ता सन्देश बाहक पाहुनाहरु सग धेरै भलाकुसारी गरियो अनी ती पाहुनाहरु जसरी आएका थिए मेरा स्म्रितिबाट उसरी नै ओझेलमा पनि परे तर किन किन उनिसगको कुराकानीले क्षण क्षणमा मेरो मनलाई तरङ्गित बनाएको थियो, अनौठो अनुभुती म भित्र भएको थियो , को हुन तिनी? किन मसग यस्ता हजार कुरा गर्न लालयित थीइन्? प्रश्नहरुको भण्डार बनेको छ मनभरी। बेला बेला मन फुरुङ्ग बन्छ पनि, मन भित्र कता कता काउकुती लागेको आभाष पनि हुन्छ, बशन्तले एउटा सुन्दर गुलाब मेरो मनको बगैचामा फुलाएको भ्रम मेरा नयनले सजाएको छ त्यो दिन देखि ,म आजभोलि आफैसग जिस्किएर आनन्दित बन्दै छु तर समयको यो अन्तरालमा धेरै दिनहरु बिते मेरा इच्छा र चाहाना यथस्थितिमा रमाइरहे, नदिको पानी सरह बगेका मेरा भाबनाहरु मेरा सपनाहरु किनार लाग्ला भनेर कुरिरहे तर मैले कहीले सोचिन उनका चाहनाहरु बगेर धेरै टाढा पुगिसके होलान्, बगेको खोला कहील्यै फर्केको छ र?