संगम

. एकदम नै दयनिय अनुहार बनाएर मलाइ एकोहोरो हेरिरही म पनि निकै भाबुक भएछु सानो नानीलाई फकाएझै उनीलाई अगालोमा बेरेर कपाल सुमसुमाउदै सोधे तिमीलाई के भएको छ आजभोलि? मैले जिवनमा सबैभन्दा धेरै माया गरेको मान्छे तिमी। तिम्रो मायालाई म कहिल्यै बिर्सन सक्दिन। आजसम्म तिमिले मैले जे जे भने त्यो गर्यौ मैले जे चाह गरे त्यो तिमिले दिइरहेउ। हुनत तिमिले मेरा कुराहरु अब सुन्ने छैनौ होला तर पनि मलाई अझै तिमीमाथी ठुलो भरोसा छ। झुकेको शिर अलिक ठाडो पारेर निकै मायालु भाबमा मेरो नयन तिर हेरि। खोइ मलाई के भयो त्यतिबेला मैले नचाहेर पनि जिन्दगीमा ठुलो गल्ती गरे,मलाई थाहा थियो म हजुरको भैसकेको मान्छे तर नदीको बाढीले खिचेर बीचतिर लगेजस्तो म पनि उ प्रति निकै आकर्षित भएछु। म भित्र न उ प्रति कुनै चाह थियो,न म हजुरलाई बिर्सिएर सोच्नै नसक्ने गल्ती जिन्दगीमा गर्न सक्थे म त उ सामु धेरै दिन देखि पोख्न नपाएको हाम्रो प्रेमको कथा बाड्ने सोचमा हाजिर थिए तर संसारमा न म मात्र थिए न हजुर मात्र अरु धेरै पनि छन् भन्ने मैले सोच्दै सोचिन र त आज म हरेक पल तनाबभित्र बाँच्न बिबस छु। उनी डाको छोडेर रुन थालिन,उनकै छेउमा बसेर दुनियाँ यस

धेरै दिन भयो मन बिचैनीले छटपटाएको कुनी किन हो धेरै पटक आफैले आफैलाई सोध्ने प्रयास पनि गरेको हो तर पनि सहि उत्तर पाउन सकिरहेको छैन। खासमा ब्यस्थता पनि छैन फुर्सद पनि छैन खोइ कुन हिसाबले यी दिनहरु बित्दैछन म आफैलाई पत्तो छैन। बेलुका बिछ्छयौनामा पुग्दा भोली गर्नु पर्ने कामको सुची तयार हुन्छ तर बिहान उठ्यो अर्कै हिसाबले दिन गुज्रन्छ बास्तबमा भन्नै पर्दा अब्यबस्थित ढंगले यी दिनहरु त्यसै दौडिरहेका छन्। भित्रै देखि केही लेख्छु आज त कुनै टासो ब्लगको भित्तामा भन्ने लाग्छ, शिर्षक पनि छान्छु, २-४ हरफ लेख्छु पनि तर त्यसपछी मेरा औंलाहरु किन किन keyboard का अक्षरहरु थिच्न लरबराउछन,मन शुन्य भएर आउछ शब्दहरुको ठेलामठेलले सोच्ने ढोकै बन्द गरिदिन्छ तर आज किन किन मेरा अन्तरइच्छा भित्र दबित असिमित चाहानाहरु भनौ वा गुनासोहरुको बाध फुट्दै छ बिचैनिममा छटपटाएको मनलाई सान्त्वना प्रदान गर्ने धेय राखेर यी शब्दका कुसुमहरु बुन्दै छु। दिन चलेकै छ,रात जसोतसो ढलेकै छ,मनभरी सुन्दर सपनाहरुले ठुला ठुला महलहरु सिर्जना गरेकै छ तर खोइ फिस्स मुस्कुराउने ओठहरु बन्दको बन्दै छन, जिन्दगीको क्षितिज एक झुल्का घामको रजस्वलामा लतपत