नाङ्गो जिन्दगिका भ्रमहरु

.

एकदम नै दयनिय अनुहार बनाएर मलाइ एकोहोरो हेरिरही म पनि निकै भाबुक भएछु सानो नानीलाई फकाएझै उनीलाई अगालोमा बेरेर कपाल सुमसुमाउदै सोधे तिमीलाई के भएको छ आजभोलि? मैले जिवनमा सबैभन्दा धेरै माया गरेको मान्छे तिमी। तिम्रो मायालाई म कहिल्यै बिर्सन सक्दिन। आजसम्म तिमिले मैले जे जे भने त्यो गर्यौ मैले जे चाह गरे त्यो तिमिले दिइरहेउ। हुनत तिमिले मेरा कुराहरु अब सुन्ने छैनौ होला तर पनि मलाई अझै तिमीमाथी ठुलो भरोसा छ। झुकेको शिर अलिक ठाडो पारेर निकै मायालु भाबमा मेरो नयन तिर हेरि।

खोइ मलाई के भयो त्यतिबेला मैले नचाहेर पनि जिन्दगीमा ठुलो गल्ती गरे,मलाई थाहा थियो म हजुरको भैसकेको मान्छे तर नदीको बाढीले खिचेर बीचतिर लगेजस्तो म पनि उ प्रति निकै आकर्षित भएछु। म भित्र न उ प्रति कुनै चाह थियो,न म हजुरलाई बिर्सिएर सोच्नै नसक्ने गल्ती जिन्दगीमा गर्न सक्थे म त उ सामु धेरै दिन देखि पोख्न नपाएको हाम्रो प्रेमको कथा बाड्ने सोचमा हाजिर थिए तर संसारमा न म मात्र थिए न हजुर मात्र अरु धेरै पनि छन् भन्ने मैले सोच्दै सोचिन र त आज म हरेक पल तनाबभित्र बाँच्न बिबस छु।

उनी डाको छोडेर रुन थालिन,उनकै छेउमा बसेर दुनियाँ यस्तै हो यहाँ भए नभएका हल्लाहरु निरन्तर चलिरहन्छ,तिमी सुन्दर छौ,इमान्दार,लगनशिल पनि त्यसैले तिमी यसरी रोएको सुहाउदैन इत्यादी भन्दै उनका गहमा टलपलाएका आँशुहरुलाई भित्रै लुकाउने चेष्टा गर्दै थिए तर मन न हो चोट परेपछी सम्हाल्न गार्हो पर्ने रहेछ मेरा यी शब्दले झन आगोमा घिउ थपे जस्तै भयो उनी झन भाबबिहोर भएर भक्कानिदै रुन थालिन्। मलाइ पनि अप्ठ्यारो महशुश हुन थाल्यो उनीलाई सम्झाउन त कता हो कता मेरा नयनहरु रसाएर गालाका डिलबाट तप्प तप्प आँशु खसाउन थालिसकेछन।

उनी बरबराउदै थीइन जिन्दगीको यो लडाइ मैले हारे समिर अनी तिमिले पनि हारेउ म सगसगै,जिते त उही हाम्रो नराम्रो चाहनेले उनै शत्रुहरुले अनी म त्यहि कायर सिपाहीं बनेर हात उठाउदै आत्मा समर्पण गर्दै छु जिन्दगीको यो कुरुक्षेत्रमा।आज म तिमीलाई कुनै नराम्रो शब्दले प्रहार गर्नेछैन बिगतको त्यो सन्देश मेरो पिंडाको उत्कर्षरुप थियो भनेर तिमिले पनि बुझिदिने छौ भन्ने आशा गरेको छु। हिजो के भयो तिमी र म बीच, तिमी र अरु कोहि बीच, म र अरु कोहि बीच म आज बहस गर्ने सोचले यी शब्दहरु ओकलिरहेको छैन। मान्छे हामी गल्ती नचाहादा नचाहादै पनि पाइला पाइलामा हुदोरहेछ जिवन भोगाइको सिलसिलामा यी अनुभबहरु भनेको सगाल्ने हो र अनुभबको आधारले भबिश्यतर्फ अघि बढ्ने हो।

जीन्दगी स्वतन्त्ररुपमा बाँच्न पाउने अधिकार सबैमा सुरक्षीत छ यदि उ कुनै सम्बन्धभित्र अनुबन्धित छैन भने तर मानिस कुनै न कुनै रुपमा सबन्धको जालो भित्र रहेको हुन्छ। बाबा,आमा,दिदी बहिनी,दाजु भाई,साथिसँगी,प्रेमी प्रेमिका इत्यादी। जब कुनै सम्बन्ध भित्र मानिस हुन्छ तब उसले आफ्ना केही चाहानाहरुलाई अरुको लागि समर्पण गर्नु पर्ने हुदोरहेछ ,बिचार माथि सम्झौता गर्न सक्नु पर्दोरहेछ ,एक अर्काको आदर गर्न सक्नुपर्दो रहेछ तब न सम्बन्धको दूरी नजिकिदोरहेछ।

तिम्रो र मेरो प्रेम शर्त नै शर्तले बाधिएको रहेछ। प्रेम त स्वतन्त्र रुपमा रमाउदै खुल्ला आकाशमा पक्षीं उडेजस्तो निर्धक्क भएर उड्न सक्नु पर्थ्यो तर हाम्रो प्रेमले त्यसरी रमाउदै आकाश छुने गरि उड्ने अबसर कहिल्यै पाएनछ र त आज यो दिन आउदैछ ।तिमिले यसो गर्नु उसो गर्नु मेरा झकझकाइले जन्मजात बोकेर ल्याएको तिम्रो स्वभाब कसरी परिवर्तन गर्न सक्थे र म?तर पनि अन्धो बनेर भनिरहे भनिरहे किनकी तिमीलाई गुमाउने डरले म त्रसित थिए। तिमिले पनि कहिल्यै नाइ भनेर भन्न सकेनौ किनकी मलाइ गुमाउने डर थियो तिमिभित्र पनि,कती रहरहरुलाई सती पनि पठायौ होला यही शर्तले बाधिएको प्रेम प्राप्तीको लागि भनेर।

समिर "जिन्दगी जिउने क्रममा एक अर्कासग कुनै दोभानमा भेटिएका थियौ हामी र बग्ने क्रममै कुनै गल्छेडाबाट आज फाटिदै छौ,दु:ख कति नमान यो जिन्दगीको रित हुनै पर्थ्यो ढिलो चाडो भयो त अब नयाँ ढंगले जिन्दगी सजाउनु पर्छ नयाँ अबसरहरुको सिर्जना गर्दै नयाँ तरिकाले बाच्नु पर्छ"। उनको अन्तिम अफ लाइन मेसेज थियो मेरो नाममा लेखिएको।

दोहोर्याइ दोहोर्याइ पढे उनको अन्तिम शब्दहरु आँखा धमिलो भएर आयो।कसरी लेख्न सकिन होला मेरी निताले यी शब्दहरु मनले पटक्कै विश्वाश गरेनन। सम्झदा एउटा युग नै आँखा अगाडी उभिए जस्तो लाग्ने गरि बिभिन्न घटनाहरुले जिन्दगीलाई यति लामो बनाइदिएको जस्तो लागेर आयो । जिन्दगिभित्र घटेका घटनाहरुलाई क्रमैसग सम्झन थाले प्रत्येक घटनाका स्‍मृतिहरु झन लामो लागेर आउन थाल्यो ।

चिसो बढ्दै छ रातको। बिछ्यौनामाथी पल्टिएको छु। मनमा अनेक तरङ्गका ज्वारभाटाहरु तछाडमछाड गर्दै बटारिएका छन्। इन्च इन्च नापेर अघि बढेको मेरो जिन्दगीको अतित सम्झन भने मलाइ केही क्षण काफी भएको छ। साना साना घटनाक्रमले निम्ताएका जिन्दगी नै कायापलट गरिदिने परिणामहरु जोडका तोडले मस्तिष्कको पर्दामा ठोकिएका छन। सिलसिला बिग्रिएरै भए पनि यो पछि त्यो वा त्यो पछि यो बिगतका सम्पुर्ण पलहरु ताजा भएर आँखा अगाडी हुत्तिएका छन्।

मोबाइलमा नम्बर थिच्छु हात कापिरहेको छ फेरि घण्टी नजादै काट्छु धेरै प्रयास गरे तर पनि कुरा गर्ने हिम्मत म भित्र आएन।म सगै सुत्ने,मलाई बिहानै ब्युझाउने,मेरो सन्देशहरु उनी सामु पुराइदिने,चाहेको बेला बार्तालाप गर्ने बाताबरण मिलाइदिने मेरो प्यारो साथि "मोबाइल" देखि आज निकै रिस उठेको छ, फ्याकिदिन्छु एक कुनातिर यसलाई तर अह उ रिसाएको छैन अझै बरु एकोहोरो मलाई हेरेर खिस्स हासिरहेको पो छ। एम. पी. थ्री. अन गर्छु उही बिरह लाग्दो गीत बजिरहेको छ "एउटा चिठी लेख्न मन लाछ--" छटपटिन्छु,सिरकले भत्भती पोलेको छ यो -४ डिग्रीको चिसोभित्र पनि। नयनबाट आँशु बग्न छाडिसकेको छ रित्तिएर होला शायद। सकी नसकी उठ्छु बाथरुममा छिर्छु। आँशुले लत्पतिएका आँखा पखाल्छु अलिकति फ्रेस हुन खोज्छु तर किन सक्थे फेरि सुरु हुन्छ।

खोइ किन हो यो रात आँखाले पटक्कै बिश्राम मागेका छैनन। दिमाग शुन्य बनाएर छपक्क निदाउन पाए पनि हुनिथ्यो तर मन पटक्कै मानेको छैन यो दिन सम्म आइपुग्न हामीले चालेका यात्राका पाइलाईहरु फेरि एकपटक परैदेखी हिडेर आँखाअघी आउदैछन,आफ्नै छाँयाले आफैलाई तर्साइरहेको छ।घुर्मैलो उनको आक्रिती आएर आँखा अगाडी पर्दा बनेको छ।बाहिर कतै बाट आएको टिर्र टिर्र टी टी.... यस्तै धुन कानमा बजिरहेको छ। सोच्छु मेरो जिन्दगी एउटा बासुरी हो जसलाई समयले फुकिरहेको छ म त्यहि समयको फुकाइ सगै बजिरहेको छु।

बिछ्यौनामाथी पल्टिएर दलिन चिहाउदै यो जिन्दगी को बहस गर्न मन लागेको छ आज मलाई आफ्नै मनको अदलतमा। जिन्दगीमा जतिसुकै कर्म गरे पनि जे जस्तो खेल खेले पनि सबैको अन्तिम नियत भनेको नदी किनारामा समापन हुँदै बगरमा डढ्नु नै त रहेछ। जति धेरै बाचे पनि,जसरी बाचे पनि,जे जे गरेपनी अन्तिम गन्तब्य भनेको एक्लो आफुमात्र खरानी बन्दै नदिमा बग्ने नै रहेछ। उफ्! बास्तबमा यत्रो लामो जिन्दगीमा म कति नाङ्गो रहेछु?

सोचमा डुबेको छु चित्तामाथी त्यो क्षण स्मरणमा सजाउदै। २-४ जना आफन्ता भनाउदाहरु भाबुकतामा डुबेका हुन्छन्,मलामीहरु जीवन साराको नजिक उभिएका हुन्छन। चित्तामाथी हरहर्ती बलिरहेको आगोको लक्पा अनी धुवाँको मुस्लो तिर हेर्दै छोराहरु सुक्सुकाइ रहेका हुन्छन। साथिभाइ हरु यस्तो थियो उस्तो थियो,सारै राम्रो मान्छे पो थियो त आदि इत्यादी गुण अबगुणको सम्झना गरिरहेका हुन्छन। आँशुले टम्म भरिएको परेली पुछ्दै मनमनै सबैले सोचिरहदा हुन "जीन्दगी त अझै बाँकी छ"।

जिन्दगिका हरेक रंगहरु खरानी जस्तै देखिरहेको छु। प्रत्येक बस्तुहरु खरानी खरानी बनिरहेको देख्दैछु एकमनले भने अर्को मनले भन्दैछ जीवन त बग्ने नदी हो। जिन्दगी कुनै पोखरीको पानी जस्तो होईन एकैठाउमा जमिरहने लेउ,झ्याउ र हिलोसग एकाकार गर्दै।साँच्चै जिन्दगी अटुट रुपमा रोसनी छर्दै पूर्वदेखी पश्चिमसम्म दौडिरहने पुर्णिमाको जुन हो। पल पल ढुक ढुक गर्दै बाच्नु पर्ने आवाज हो।हाँसोहरु को भण्डार हो।अमृतको खानि हो। जिन्दगी त एउटा संगम हो जहाँ धेरै मनहरु एक भएर जोडिन्छ,सबैसग मिलेर बाचिन्छ,हाँसेर बाचिन्छ।

आफैले प्रश्न सोध्छु त्यसो हो भने मृत्‍यु के त?- मृत्‍यु त जिन्दगीको निरन्तरता मात्र हो, मृत्‍यु सम्पुर्ण कुराहरुको अन्त्य पनि होईन। भौतिक शरीरको अनुपस्थितिमा पनि जुन दिन सम्म मानिसहरु मरेको दिन सम्झिरहन्छन तबसम्म उ ती मनहरुमा बाचिरहेको हुन्छ। मृत्‍युलाई जुन रहस्यको रुपमा हेरिन्छ बास्तबमा मृत्‍युको त्यस्तो रहस्य केही रहेनछ।मात्र यो त एउटा चक्र हरेक कुराहरुको जस्तै शुरु पछिको अन्त्य।

इती।

.