मैले रुन बिर्सीसकेको छु

म भाग्दै छु आफ्नै जिन्दगी देखि नमजासग लखेटिरहेको छ यो जिन्दगीको चोटहरुले। भाग्दा भाग्दा थकित बनेर प्रेम,यौन,सम्बन्ध सबै गौण लागिरहदा फेरि इश्वरले अन्याए गरे बाबालाई सदाको लागि हामिबाट चुडेर। साँच्चै सन २०११ ले जिन्दगीलाई जोड्नै नमिल्ने गरि च्यात्यो,टुहुरो बनायो अझै बाँकी छ हेर्दै जाउ के के गरेर कसरी अस्ताउला यो निर्दयी बर्ष।

धेरै दिन भयो ब्लगको भित्ता नपोतेको पनि लेख्ने बिषय बस्तु नभएर पनि होईन। धेरै कुरा मन भित्र हुदाहुदै पनि मनमा बिर्को लगाएर टुलुटुलु आफ्नै जिन्दगीको तमसा हेर्दै म कहीले भक्कानिएर रोए त कहीले पागलसरी खित्का छोडेर पेट बाउडिने गरी हाँसे पनि। धेरै पिडा हरु बीच पनि आज म अलिक खुशि नै छु किनकी करिब ५ बर्ष अगाडी हराएको डाएरी आज भेटिएको छ। बहिनि सुमित्रा श्रेष्ठलाई हिर्दयदेखी धन्यबाद सुरक्षित रुपमा डायरि राखेर फिर्ता गरिदिनु भएकोमा। १० बर्षे जनयुद्धले चरम उत्कर्ष लिदै गर्दा तत्कालिन देउवा सरकारले २०५८ मंसिर ११ मा संकटकाल घोषणा गरेपछी देशले रगतको होली खेलेको थियो यहि परिबेशलाई समेट्दै त्यसबेला मनमा लहरिने भाबनाका शब्दहारहरु जे जस्ता थिए मेरा सानो मनले जे सोच्यो,जे देखे मेरा निर्दोष नयनहरुले त्यसैलाई कबिताको रुप दिन खोजे स्विकार्नुस् यो सानो तितो कोसेलीका साथ साधुबाद सम्पुर्ण मित्रजन प्रति।

मैले रुन बिर्सीसकेको छु

हिजो ठुलो चट्याङको बर्जपातले

घरको भग्नाबशेष मात्रा बाँकी राख्द

आगनमा मृतलास रगतमा पौडिरहदा

म खित्का छोडेर हाँसिरहेको छु
किनभने मैले रुन बिर्सिसकेको छु

आमाले पिंडाको क्रन्दन सुनाउदा

मैले सुन्न सकेको छैन

म केही क्षण अघि पड्कीएको बमको आवजले

बहिरो भएको छु

बहिनिले बेदनाको गाँठो फुकाउदा

म मर्माहत हुनुको बदलामा

खित्का छोडेर हाँसिरहेको छु

किनभने मैले रुन बिर्सिसकेको छु

भाउजुले दैलामाथी लोहोरोले चुरा फुटाउदा

भतिजको गहभरी आसु टलपलाउदा

सबै जनमानसमा नैराश्यता छौदा

मृत लास काधमा राखी शंख बजाउदा

म खित्का छोडेर हाँसिरहेको छु

किनभने मैले रुन बिर्सिसकेको छु।