गजल

सानो एक झोक्का बतासको बेगसगै सबै पातहरू झरी नाङ्गिएको शरदको रुख जस्तै उजाड बनाएर तिमिले रातारात हामिले रोजेका बाटाहरुमा काँडेतार लगाएपछी मैले चाहेर पनि तिमिले बारेका सिमानाहरुमा आफ्नो पाइला राख्न सकिन। समयको यो अक्षुम्य साहास भित्र कहीलेकाही प्राप्ती सहज हुँदा हुँदै पनि समर्पणको हात हल्लादिनु पर्ने रहेछ। दु:ख त मलाई पनि लागेको छ कहिलेकाही मुटु फुलेर श्वासनै बन्द हुन्छ की जस्तो हुन्छ तर भोलिको पर्खाइमा बाच्ने अभिनय गर्नुको अर्को बिकल्प नभएपछी पुर्पुरो मसारी रुनुको अर्थ नै के रह्यो र ?  मैले हारेको यो जिन्दगीलाई माफ गर है सानु !

बिश्वासको भ्रम फेरि छर्यो नभन

निष्ठुरीले गर्नु घात गर्यो  नभन

छैटौउमा बिधाताले यस्तै लेखेका

तिमी हाँस्यौ मैले रुनु पर्यो नभन

बहकिदै जताततै हिड्यौ तिमीनै

दिल तोडी अन्तै डेरा सर्यो नभन

दु:खीलाई दु:ख माथी दु:ख थपिन्छ

साढे सातको दशा थ्यो टर्यो नभन

खेल न हो समयको अझै के हुन्छ?

मेरा लागि 'प्रबिण' नी मर्यो नभन http//prabinthapa.facebook.com